نقدی بر برنامه نود واظهارات دایی
به سخره گرفتن مستضعفین در رسانه ملی!!
آقای دائی و ظلم بر او رفته و حقوق 800 میلیونی و قرارداد و عملکرد مسئولین و غیره به جای خود و کشمکش های آن بماند برای اهلش؛ اما پرداختن به این موضوع در رسانه ملی، موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت.
از برنامه 90 بیش از این انتظاری نیست اما از آقای ضرغامی که حکم مسئولیت خود را با تذکر جدی رهبری به دست گرفته اند بسیار بعید و دور از انتظار است.
طی چند ماه گذشته که به هر دلیل هر روز یک خبر از ورشکستگی صنایع کشور منتشر شده است وکارخانجات با 20 درصد ظرفیت خود کار می کنند و به گزارش رسمی دولت، نرخ بیکاری از 9 درصد به 13درصد رسیده است و هر روز به خیل بیکاران اضافه می شود، آیا رسانه ملی یکبار حاضر شده است این رکود و بیکاری و عقب افتادن حقوق کارگران و شرمندگی آنها در خانواده را تصویر کند و به رخ مسئولین بکشد؟
چطور حق از دست رفته 800 میلیون تومانی آقای دائی، برنامه شاخص صدا وسیما را نگران کرده است اما 17 ماه عقب افتادن حقوق کارگران ... نیاز به فریاد و اعلام رسانه ای ندارد. آیا حقوق 250 هزار تومانی یک کارگر که از عید به این طرف پرداخت نشده است نیاز به پیگیری ندارد؟ 7 کارگر در یک معدن به خاطر زیاده خواهی کارفرما جان می دهند و چرا طنین تکان دهنده زنان بیوه و کودکان یتیم آنها، نباید به گوش مسئولین و مردم برسد؟
10 روز پیش خبر کشته شدن 4 کارگر در فلان معدن و پالایشگاه نفتی منتشر شد. این کارگران به دامن مرگ رفتند تا شرمنده خانواده خود نشوند و اما این داستان تلخ جائی برای طرح در رسانه ملی نداشت. حتی شاید خبر آنهم آنگونه که بایدمنتشر نشد. چطور می شود نمایش فقر و نداری و صورت هائی که با سیلی سرخ نگه داشته می شوند، ضد امنیت ملی و به زیان انقلاب است اما دادخواهی برای حقوق 800 میلیون تومانی که فهم و باور آنهم برای مردم سخت است، فخر نظام و رسانه ملی است؟
هر از گاهی یک کودک گل فروش در جاده منتهی به بهشت زهرای (س) تهران کشته می شود آیا این حادثه دردناک نیاز به مطالبه و تصویر ندارد؟
چطور است که عقب افتادن حقوق 800 میلیون تومانی آقای دائی شما را نگران می کند تا آنجا که یک طرفه و بدون شنیدن سخنان طرف دعوا و در برابر چشم میلیون ها بیننده به قضاوت می نشینید اما مصائب و مشکلات همین کارگرانی که بسیارشان تماشاگر این برنامه بودند نیاز به برنامه و ویژه برنامه ندارد؟ آیا این به سخره گرفتن مردم مستضعف کشور نیست؟ آیا این برنامه به سخره گرفتن مشکلات کارگران و زحمتکشان جامعه نیست؟ محکمه بر پا کردن برای حقوق 800 میلیون تومانی آقای دائی یعنی بی توجهی به مشکلات صدها هزار کارگر که حقوق شان را چند ماه است نگرفته اند. یعنی به سخره گرفتن فقر کسانی که نداری شان ناشی از ظلم مترفین و مسرفین ویژه خوار است.
چه اتفاقی در صدا وسیما افتاده است که مشکل این آقا، ملی تلقی می شود و اما مشکل میلیون ها کارگر مشکل شخصی شان است؟
این عدالت را چطور می توان برای مردم توضیح داد که اهن وتلپ برای احقاق حقوق میلیونی می تواند از رسانه ملی و از هزینه مردم مطرح شد اما یک کارگر نمی داند حق از دست رفته اش را به کدام محکمه صالحه ببرد. سالها است قرار دادهای سفید امضا و یک طرفه رایج است و به این کارگر فهمانده شده است، به ظلمی که به او می شود باید بسوزد و بسازد. آقای ضرغامی این مشکل نیاز به برنامه ساختن نداشت؟ نیاز به مطالبه نداشت؟ نیاز به طرح موضوع نداشت؟
تعداد فزاینده بیکاران و نیمه بیکاران به گونه ای محتوم در ورای این رکود و ورشکستگی پیاپی کارخانجات است. کارگران به اقشار زیر طبقه سقوط می کنند و هر روز آمار مشکلات اجتماعی به تبع آن افزایش می یابد. آیا این فتنه قرمز نیاز به مناظره و سخنرانی و فیلم و سریال و برنامه 90 و 100 وغیره ندارد؟
وقتی سیما، مملکت را در نیاوران و اقدسیه و برخی آدم های بی رگ وبی خون جردن و شکم دله های درکه و دربند می بیند و برای شغال مستی کردن های بالا شهر تهران برنامه می سازد، طبیعی است که غذای توصیه شده در این رسانه ملی را سریال "آشپزباشی" آموزش دهد و رسم و رسوم ازدواج را "عمارت فرنگی" به نمایش کشد و الگوی زن در خانواده را دخترکان بزک کرده سریال های خانواده و مجریان هر روز یک رنگ تصویر کنند و صد البته انتظاری جز این نیست که عدالت و دادخواهی را هم، به احقاق حق 800 میلیون تومانی آقای دائی ببیند.
مدیریت صدا و سیما توضیح دهد که که با کدام دلیل و حجت، "آئینه گردان توانگران" و "خاصه تراش مدعیان و چیز داران" شده است و رسانه ملی را "هم سرا" و "هم نواز" و "هم ساز" معرکه گیران کرده است؟
آقای ضرغامی پدری که کودک خود را به قیمت 100 هزار تومان می فروشد و سوژه خبرنگاران صفحه حوادث روزنامه ها می شود شما را به درد نیاورد؟ صاحب خانه ای که به خاطر 200 هزار تومان اسباب و اثاثیه مستاجر را به خیابان ریخت برای شما ارزش دادخواهی نداشت؟ صف های طویل بیمارستان های دولتی و زنانی که به دلیل نداشتن حداقل امکانات برای گرفتن اورژانس، فرزندشان روی دستشان دست و پا می زند و تشنج می کند ارزش برنامه ساختن ندارد؟ آیا این به سخره گرفتن پابرهنگان نیست که تریبون و رسانه ملی را خرج زیاده خواهی کسانی کنید که با پول توجیبی این مردم شهرتی پیدا کردند و مدالی گرفتند؟ آقای ضرغامی هر چه زودتر پاسخ دهید و از پابرهنه ها و ولی نعمتان و وارثان این مرز و بوم به خاطر پخش این برنامه سؤال برانگیز عذر خواهی کنید. گر چه دل شکسته این مردم را که تمام آبرو و زندگی خود را برای این انقلاب گذاشته و می گذارند و امروز تماشاگر زشت ترین نمایش عدالت در رسانه ملی هستند را نتوانید به این سادگی بدست آورید.
یاد آن پیر فرزانه به خیر که می گفت :"واقع آن است که آن قدر که پابرهنهها به رادیو - تلویزیون حق دارند، ما نداریم. این یک واقعیت است و تعارف نیست؛ واقع این است که آنها این نظام را درست کردهاند و این نهضت را به وجود آوردند؛ همین جمعیت هستند که پیروزی‌ها را به دست آوردند؛ از قشر بالا کسى در این مسئله حقى ندارد. البته ما هم در اصل مطلب شرکت داشتهایم، اما حق با آنهاست" امام خمینی 27 مرداد
